Разговор помеѓу Александар Лефкоски и Владо Чингоски

ВЧ: Имате таму една девојка, Александра Заковска.
АЛ: Да.
ВЧ: Зорица, Зорица.
АЛ: Да, да.
ВЧ: Од Тетово.
АЛ: Да.
ВЧ: Шо е проблемот со нејзе?
АЛ: Па нема проблем, не знам сеа за што станува проблем со неа.
ВЧ: Па не знам, тука ми се луѓето од Тетово, се жалат, она секој ден оди со плачење дома, ниту има 
место за сместување, ниту за седење, не ја третираат исто како да е жива. Што е работата? Таа не е 
случајно таму дојдена, ниту па ја сум ја пуштил затоа што била убава или најдобра. Таа требало да 
биде таму и треба да си ја прифатите како таква. Саше рекол, немал место за нејзе. Кој е тој Саше 
да кажува дали има место, дали нема место.
АЛ: Не, вака сега, ја да ви кажам каква е ситуацијата.
ВЧ: Кажи. Ајде да знам и јас за да можам да си преземам и јас мерки.
АЛ: Значи, објективно ќе ви кажам како е. Како кажал Саше, не знам.
ВЧ: Добро.
АЛ: Значи, таа е примена таму и како што е примена, е примена. Е сега, во канцелариите таму што ги 
имаме постојните, значи, просторно немаме можност да ја сместиме. Ја најдов некое компромисно 
решение, е стаена во библиотеката.
ВЧ: Добро, во библиотеката, ама што работи таму?
АЛ: Си има таа, адаптирана е, таму има биро, све како што треба да биде сместено.
ВЧ: Добор.
АЛ: И таму си е. Сеа, реакцијата нејзина, колку што знам ја, е дека не добива доволно работа, 
меѓутоа, таа е примена на место кај што се две. Значи, место за водење на даноци, такво е местото, 
не знам точно.
ВЧ: Мхм.
АЛ: Е сега, колку има работа, тие толку ја делат работата, значи. Не можеме ние…
ВЧ: Најдете и нешто друго работа. Не е битно, што може она да работи со средно, дајте и нешто 
друго.