Разговор помеѓу Слободан Николовски и Сашо Мијалков

СН: Ало?
СМ: Цобе, што правиш?
СН: Е здраво директоре. Бев малце излезен, па се враќам накај дома.
СМ: А бе Цобе, сме имале некоја интервенција сабајлево во некоја куќа. Што е работата?
СН: Кога, денеска?
СМ: Да, денеска.
СН: Па денеска имавме договорено една работа, луѓе има градат горе.
Да.
СН: Над ова Кочо Рацин школото.
СМ: Аха.
СН: И се договоривме за обезбедување на плацот. Е сега тоа било нивно приватно земјиште. И сега 
некој Шиптар, таму не знам, може Вие да го знаете…
СМ: Турчин.
СН: Му било пред двор и мислел дека е државно и сакал да го купи како двор за 1 евро. А човекот си 
има и имотен лист, и дозволи за градби и све. И сега дојде таму, почнаа да…ама ние им рековме: Ние 
го обезбедуваме ова, нема влегување. И после тоа дојдоа некои Шиптари, правеа некои циркуси ама не 
му дозволивме и после на крај донесоа некое судско, као времена мерка да престане тоа додека се 
реши. И ние сега пак го чуваме, ама ќе видиме како. А луѓето…
СМ: Плаќа ли тој за тоа?
СН: Да, да, да. А луѓето си имаат…
СМ: А кој е тој што плаќа?
СН: Па Игор се вика, Игор, Македонци се. И малце сеа, Шиптари, онде на Водно, ќе покажуваат сила и 
тоа малце ме заинати поише и ги избркавме.
СМ: Ама не се Шиптари тие бе.
СН: Турци бе, не знам, мислам. Али Октај некој, така се вика.
СМ: Оки бе Оки, нема везе тој. Каков Шиптар, какви бакрачи.