Една глува баба си одела едно утро кај ќерка и', оти родила дете. По патот ја сретнал некој човек, па, бидејќи стара, наумил да и' стори чест. Затоа и' рекол:
– Добро утро, бабо!
– Кај ќерка ми одам синко – му рекла бабата.
– Јас што ти велам, ти што ми велиш, мори бабо – рекол човекот.
– Кај ќерка ми одам, бре синко – му рекла бабата повторно.
– Е, се разбравме дури сега! – и' рекол човекот.
– Бре, кога сте разбрале, синко, оти ми родила ќерка ми машко дете? – му рекла бабата.
– Ете, дури сега, бабо се разбравме! – и' рекол човекот.
– Бре, сега сте разбрале, а? – му рекла бабата.
– Господ да не прости и тебе и мене, бабо, не ќе можеме да се разбереме ние двајцата како гледам, туку ај, ој ми си со здравје! – и' рекол човекот.
– Господ, Господ, сполај му, тој и' даде на ќерка ми машко дете, синко. И вам Господ со некое машко да ве дарува, сега побрзо! – му рекла бабата.
– Е, толку бил к'сметот, мори бабо, да не можеме да се разбереме ние засега, ама ако се најдеме другпат, белки ќе се разбереме – и' рекол човекот.
– Така е синко, така, да си ми жив и здрав, саде со к'сметот нека биди, па и ние кога ќе разбереме оти вам Господ ви дал дете, ќе ви ја најдеме куќата и ќе ви дојдеме на честење, ако сум жива – му рекла бабата.
– Хе, хе, хе, хе! – се изнасмеал човекот и и' рекол: – Седи ми со здравје, бабо!
– Се смееш – му рекла бабата – оти ти е арно тоа што ти велам, од стар чоек благослов фаќа.