Една млада невеста не умеала леб да месит. Секое месење ќе го призатуткаше и ќе го испечеше, Господ да го умножит, како кал; нито арно месен, нито арно печен.

-Мори невесто, мори душко, -и рекол свекоро- вака не се месит леб со мрза, лебот месење знаиш како сака? Да го месиш, месиш, дури да се умориш и пот од челото да ти избиет и под опашка, да ми простиш што ќе ти речам, оти сум стар чоек. Туку од ошто ми јет мака да гледам, да не ја абиш маката, да од тоа те учам. Уште еднаш ако не го месиш убав, од глаа ќе ти го удрам. Вака да знаиш, разбра, невесто, ќерко, али не разбра, што ти велам?

Од пусти страм невестата ни црна, ни бела не одгоорила. Арно ама, ја кладе на ум науката од свекоро је и кога кладе да меси лебот, коа го меси многу, вати да се обидуат со рака на чело и одзади. Меси, обидуј се, меси, обидуј се, до најпосле беше се испотила арно и на чело и одзади. Скиснал и го клала в црепни, та го испекла. Коа го изваила, да ти е мило да го гледаш, за убаина, како некоја папајца. Ставила младата невеста да вечерат и го зел свекор е лебот да го кршит. Му се пулит на погачата, беше пораснала една педа наугоре.

-Хе, еве што викаат леб, невесто, еве сега леб си месила, како некоја папајца, еве сега да ми ти ет алал, еве вака го сака лебот секоаш да го нагодуаш за да бидит арен!

-Е, вистина, бре татко, излезе лебот убав, туку десетпати сум се обишла со рака на чело и кај газо. Да ти е бел образ, да од тоа се испече олку убав, а татко! Оти ако не се обидов дали сум испотена на двете места, брго ќе се испечеше ваков убав; ама не ет вака, татко?

-Така е, ќерко, туку глеај секоаш да го месиш вака, немој се горе еднаш и после пак да го месиш како плочка, да и ако не се обидиш одзади, -и рекол свекоро.