Плачењето на пресниот гроб

Некој слуга бил у некој поп. Поминували по пате и видели некоа ожалостена жена, прилежна ногу, плакала на гробиштата. Плачи - крвави тркала на некој пресен гроб. Они с попо ка минали, к'одили некаде по работата, попо вика:

- Е, сирота жена, умрел и маже. Виш, плачи - крвави тркала ... Шчо праиме?

- Шчо ќе ми дадеш, попе, јас таа жена д' иа да а еба?

- Ка, бре? Таа е ожалостена. Там на гробо ќе маане да те строши кутлицата.

- Ш чо ќе ми дадеш, јас да и сврша таа работа?

- Мулето ќе ти дам.

- Добро. Скри се ти доле фов валтата, качи се там на таа ќиселица, мулето нека пасе. Јас шчо ќе праа, ти само гледај.

И оттука оди и он, гледа некој попресен гроб и се пуунува на гробо. Плачи и он ошче повеќе од неа. И она погледнала: маж плаче! И оди - тамо си е адет на гробишчата да претвара кој на кој поујаде - и вика:

- Оди, баче. Зашчо плачеш?

- Осте, невесто, не ме пите. Моата душа знае зашчо плаче.

- Баче, и јас плаках, плаках, нема фајде.

- За режи! Ти мож да не си крива. А јас кат сам си виновен, зашчо да не плача?

Е, са вече поусталожила го да не плаче. Вика:

- Кажи ми, зашчо па толку плачеш?

- Ја зашчо - вика: тове пушчина ми е толкав. Она вика половин го тури, јас цал, ако не е не мога ... И одеднаш напнех и умре ...

- Баче, и на мене не ми се живее. Ако може, дај и јас да с'умра. Дај и на менека!

- А, море, невесто, тува се гробишча, греота е ...

- Не ми се живее. Ако мош така лесно да се умира? ...

Са она е каил од това да умре. Од ќотек не е.

- Е, добро, ајде ќ'излезем од гробишчата вонка. Само, ај ќ'ием на сенка, под таа тамо ќиселица.

А попо на ќиселицата. И тие легнуваа. Мешнал, а не бил толкав.

- Де море, мушни!

- Е, мушни, мушни! Шчо ќе мушна?

А попо вика одозгоре:

- Мушни, мушни, д'еба вашча маќа! На мен муленцето оти ојде, не гледаш?